Sociale verkoeling - Een PTSS-Trauma vergrootglas met gezondheidsrisico

SAMENVATTING

Iedereen kent het verschil tussen koude en warmte, tussen warmte voelen met elkaar, of de koude van afgescheiden zijn van anderen. Een nieuw normaal gecreëerd op een afstand van anderhalve meter van elkaar is verre van menselijk normaal en ik ga je uitleggen waarom dit ook zeker niet gezond is.

Zou het mogelijk kunnen zijn dat wij, sociale en verbindende wezens van nature, het ooit normaal kunnen vinden en zouden kunnen accepteren, dat mensen elkaar niet meer de hand kunnen schudden?

Elkaar niet meer op de schouder kunnen kloppen, niet meer kunnen omarmen, niet meer bij elkaar op schoot kunnen zitten? Wanneer wij niet meer met elkaar gezellig op de bank kunnen zitten, geen feestjes en andere bijeenkomsten mogen hebben en elkaar zelfs niet meer persoonlijk mogen bezoeken?

Er bestaan twee zogenaamde zones om je heen die letterlijk in centimeters

(of meters) zijn uit te drukken. De sociale, of vriendschappelijke

zone (< 1,20 meter) en de intieme zone (<0,45 meter).

Elke persoon die niet binnen deze 1,20 meter vriendschappelijke zone mag komen, wordt niet als 'vriend' gezien en valt voor ons dan ook onbewust in het zogenaamde koude gebied. In een anderhalve meter samenleving is het niet meer dan ‘logisch’ dat je toenemend het gevoel krijgt dat vriendschap, vertroosting, verbinding, veiligheid en bovenal geluk mist. 

Mensen worden in toenemende mate verongelijkt, boos, agressief en zoals ik al eerder aangaf, er komen allerlei onbewuste en verborgen opgeslagen persoonlijke uitdagingen en trauma’s aan de oppervlakte.

Vooral voor mensen die reeds herstellend waren van trauma, zoals bijvoorbeeld van een (Complexe) Posttraumatische Stress Stoornis (CPTSS of PTSS), of complex trauma is deze koude periode met sociale isolatie extra belastend, uitdagend en haast ondraaglijk. Ook voor anderen is deze situatie waardoor men zich geforceerd bewust wordt van de uitwerking van opgeslagen trauma zeer belastend, met alle nare gevolgen van dien.

Mensen die soms jarenlang met een dreigende burn-out (vaak een voorloper van 'erkende' PTSS) hebben rond- gelopen, die de dag net door konden komen, konden blijven werken, klappen volledig in elkaar.

In een normale omgeving, bewegen wij dan ook in de omgang met anderen, in een cirkelvormige beweging van grotere afstand van ons, steeds verder naar binnen - om uiteindelijk samen in het warme gebied uit te komen.

Het verbieden van toenadering tussen mensen, is vanuit een sociaal maatschappelijk ongewenst, maar vanuit een psychobiologisch perspectief ronduit ongezond. De eerdergenoemde steeds verder toenemende onrust ten gevolge van negatieve en angstgevoelens die mensen krijgen, worden versterkt door het op ‘onvriendschappelijke afstand’ met elkaar om moeten gaan. Dit alles leidt tot onderdrukking van het immuunsysteem, vermindering van weerbaarheid en vitaliteit – en uiteindelijk tot ziekte.
 

Verbintenis tussen mensen ontstaat niet op afstand en iedere populistische discussie over een mogelijke waardevermeerdering ten gevolge van dit zogenaamde afstandelijk nieuwe normaal, zou ik dan ook graag naar het rijk der fabelen verwijzen.

Nee, de benodigde sociale menselijke maat wordt niet bereikt door

ontmoetingen die we via Zoom™, Teams™, of Skype™, op afstand

verwijderd door smartphone, tablet of computerscherm hebben.

We kunnen wel anders willen, maar laat je niet misleiden - verbinding tussen mensen ontstaat niet ‘op afstand’.

Nee, geluk in een anderhalve meter samenleving is letterlijk ver te zoeken – zoek het daarom dan ook op dit moment niet te ver en vooral niet buiten jezelf. Blijf vooral dicht bij je gevoel, zeker wanneer je op dit moment herstellende van (C)PTSS/Trauma, een zojuist ontstane burn-out, of een lichamelijke ziekte. Dingen die niet goed voelden voor deze anderhalve meter en sociale isolatie situatie, voelen nu waarschijnlijk nog minder goed. 

 JEZELF VERSTERKENDE TIPS
•   Neem een mentaal media-dieet en beperk je blootstelling aan de media drastisch (tv, krant, sociale media, internet).
•   Breng structuur aan in je dag – creëer een opstart-moment en sluit de dag ook weer bewust af.
•   Zorg voor voldoende ontspanningsmomenten tijdens een dag en plan deze – de mentale deur even dicht en “niets” doen (geen alcohol en drugs).
•   Besteed voldoende tijd in de vrije natuur.
•   Eet gevarieerd en verdeeld over de dag in kleine porties (geen fastfood).
•   Loop dagelijks minstens 20” buiten op een plek die je fijn vindt.
•   Drink voldoende water – 6-8 glazen water per dag (thee en koffie geldt niet als water).
•   Let op je energiebalans en help anderen niet ongevraagd – dit is een energielek.
•   Wees jezelf – dingen die niet goed voelen, voelen niet goed voor een reden.
•   Niet klagen maar hulp vragen - Doe het niet alleen als blijkt dat het je niet lukt.

Leven is leven en niet belast overleven met Posttraumatische Stress Verschijnselen!

Kom je er zelf niet uit, neem dan contact met mij op via het contactformulier, voor het maken van een afspraak voor een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek.

Noot: Voor een uitgebreide beschrijving waarom sociale verkoeling een PTSS/Trauma vergrootglas is met gezondheidsrisico's, zie hieronder het volledige en uitgebreide artikel.

_________________________________________________________________________________________________________________________________

HET VOLLEDIGE ARTIKEL

INTRODUCTIE

Iedereen kent het verschil tussen koude en warmte, tussen warmte voelen met elkaar, of de koude van afgescheiden zijn van anderen. Een nieuw normaal gecreëerd op een afstand van anderhalve meter van elkaar is verre van menselijk normaal en ik ga je uitleggen waarom dit ook zeker niet gezond is.

Over de specifieke gevolgen van de huidige sociale isolatie voor iemand met een (Complexe) Posttraumatische Stress Stoornis (CPTSS, of PTSS) heb ik eerder uitgebreid geschreven in mijn eerder gepubliceerde artikel: ”Sociale isolatie en (C)PTSS – geen goede combinatie. Wat is de impact van sociale isolatie wanneer er sociaal niets meer kan en lijkt te mogen.” Je vindt het volledige artikel op de PTSS Voorbij website https://www.ptssvoorbij.nl/sociale-isolatie-en-c-ptss-geen-goede-combinatie.

Zou het mogelijk kunnen zijn dat wij, sociale en verbindende wezens van nature, het ooit normaal kunnen vinden en zouden kunnen accepteren, dat mensen elkaar niet meer de hand kunnen schudden? Elkaar niet meer op de schouder kunnen kloppen, niet meer kunnen omarmen, niet meer bij elkaar op schoot kunnen zitten? Wanneer wij niet meer met elkaar gezellig op de bank kunnen zitten, geen feestjes en andere bijeenkomsten mogen hebben en elkaar zelfs niet meer persoonlijk mogen bezoeken?

Wat is er mis met de voortdurende gedachte dat een ander als principieel bedreigend gezien moet worden, mensen een groot gedeelte van hun gelaat bedekken met mondkapjes? Dat het gezicht van iemand en met name de gevoelsmatig beïnvloedende gelaatsuitdrukking daardoor onzichtbaar is geworden - men zelfs onherkenbaar wordt?

De huidige situatie werkt als katalysator, als versneller zoals je wilt, voor het blootleggen van reeds aanwezige persoonlijke uitdagingen en trauma.

Opgeslagen persoonlijke uitdagingen en trauma gaan zich nu namelijk ineens uiten in de vorm van toegenomen automatisch ongewenst gedrag – agressie ten aanzien van anderen, algemene angst, vermijdingsangst, paniekgedrag, nachtmerries, slaapstoornissen, concentratieverlies, neerslachtigheid, eetstoornissen, etc.

Mensen verbinden en voor bijzonder intelligente en intrinsiek menselijke en psycho-biologische redenen. Doen wij dit namelijk niet, dan sputtert ons brein letterlijk tegen.

SOCIALE OF VRIENDSCHAPPELIJKE ZONE (<1,20 METER)
Er bestaan twee zogenaamde zones om je heen die letterlijk in centimeters (of meters) zijn uit te drukken. Allereerst hebben wij een sociale, ook wel vriendschappelijke zone genoemd, om ons heen. Wij bevinden ons hierin wanneer wij ons op een afstand van maximaal 1.20 meter van een ander bevinden. Iedereen die binnen deze vriendschappelijke zone met ons verkeerd, wordt door onze hersenen en daarmee dus door ons, als een persoonlijke vriend, als een nabije figuur, opgemerkt. 

In de Engelse taal wordt dit ook wel aangeduid als “personal space”. Deze sociale, persoonlijke ruimte en vriendschappelijke zone is bewust waarneembaar, voelbaar en daardoor zo bepalend in het vormen van menselijke en sociale relaties. 

Elke persoon die niet binnen deze 1,20 meter vriendschappelijke zone mag komen, valt voor ons dan ook onbewust in het zogenaamde koude gebied.

In een anderhalve meter samenleving is het niet meer dan ‘logisch’ dat je toenemend het gevoel krijgt dat vriendschap, vertroosting, verbinding, veiligheid en bovenal geluk mist. 

Mensen worden in toenemende mate verongelijkt, boos, agressief en zoals ik al eerder aangaf, er komen allerlei onbewuste en verborgen opgeslagen persoonlijke uitdagingen en trauma’s aan de oppervlakte. 

Dit kan zich bijvoorbeeld afkomstig zijn van lang geleden ontstane trauma zijn, maar ook door hierdoor ontstane belemmerende overtuigingen en fantasieën waarvan wij ons nu plotseling zeer bewust worden. De vechtscheiding van jaren geleden, de herhaalde miskramen, het verlies door wiegendood, de aanranding in het fietsenhok als tiener, de handtastelijke oom, die uiteindelijk veel verder ging dan dat, de religieuze sekte waarvan men ooit kon ontsnappen, etc.

Vooral voor mensen die reeds herstellend waren van trauma, zoals bijvoorbeeld van een (Complexe) Posttraumatische Stress Stoornis (CPTSS of PTSS), of complex trauma is deze koude periode met sociale isolatie extra belastend, uitdagend en haast ondraaglijk. Ook voor anderen is deze situatie waardoor men zich geforceerd bewust wordt van de uitwerking van opgeslagen trauma zeer belastend, met alle nare gevolgen van dien.

Mensen die soms jarenlang met een dreigende burn-out (vaak een voorloper van 'erkende' PTSS) hebben rondgelopen, die de dag net door konden komen, konden blijven werken, klappen volledig in elkaar.

Mensen die normaalgesproken opgewekt zijn, geven op en zien geen toekomst meer en diegene met al reeds wat lichamelijke ongemakken, wordt plots (ernstig) ziek. Nee, verblijven in dit sociaal verkoelende en koude gebied is een meer dan ongewenste en bijzonder ongezonde situatie. 

In een normale omgeving, bewegen wij dan ook in de omgang met anderen, in een cirkelvormige beweging van grotere afstand van ons, steeds verder naar binnen - om uiteindelijk samen in het warme gebied uit te komen. 

INTIEME ZONE (<0,45 METER)
Dit warme gebied wordt ook wel de intieme zone genoemd. Wij zijn normaalgesproken zeer selectief met het toelaten van mensen in deze voor ons speciale en gevoelige ruimte. De afstand tussen ons en anderen in deze intieme zone ligt op maximaal 0,45 meter. Geforceerd grensoverschrijdend gedrag in deze intieme zone, zoals bijvoorbeeld bij seksueel geweld, leidt heel begrijpelijk tot trauma en meestal ook tot PTSS.

Het verbieden van toenadering tussen mensen, is vanuit een sociaal maatschappelijk ongewenst, maar vanuit een psychobiologisch perspectief ronduit ongezond. De eerdergenoemde steeds verder toenemende onrust ten gevolge van negatieve en angstgevoelens die mensen krijgen, worden versterkt door het op ‘onvriendschappelijke afstand’ met elkaar om moeten gaan. Dit alles leidt tot onderdrukking van het immuunsysteem, vermindering van weerbaarheid en vitaliteit – en uiteindelijk tot ziekte.

Verbintenis tussen mensen ontstaat niet op afstand en iedere populistische discussie over een mogelijke waardevermeerdering ten gevolge van dit zogenaamde afstandelijk nieuwe normaal, zou ik dan ook graag naar

het rijk der fabelen verwijzen.

Nee, de benodigde sociale menselijke maat wordt niet bereikt door ontmoetingen die we via Zoom™, Teams™, of Skype™, op afstand

verwijderd door smartphone, tablet of computerscherm hebben.

We kunnen wel anders willen, maar laat je niet misleiden - verbinding tussen mensen ontstaat niet ‘op afstand’. Wanneer wij niemand meer in de vriendschappelijke zone kunnen toelaten, worden wij hier niet alleen minder blij van, we kunnen ook niet langer samen leren, niet meer optimaal samen werken, niet meer co-creëren en als laatste en zeker niet het minst belangrijke, we worden er in toenemende mate ongelukkiger door. 

Voor alle duidelijkheid – er gelden geen leeftijdsgrenzen hier. Dit geldt

voor alle leeftijden - voor alle mensen dus, jong of oud! We zijn allemaal mensen en gelukkig maar – problemen ontstaan vooral wanneer

we net doen alsof dit niet zo is.

Nee, geluk in een anderhalve meter samenleving is letterlijk ver te zoeken – zoek het daarom dan ook op dit moment niet te ver en vooral niet buiten jezelf. Blijf vooral dicht bij je gevoel, zeker wanneer je op dit moment herstellende van (C)PTSS/Trauma, een zojuist ontstane burn-out, of een lichamelijke ziekte. Dingen die niet goed voelden voor deze anderhalve meter en sociale isolatie situatie, voelen nu waarschijnlijk nog minder goed.