Waarom verontschuldigen bij PTSS uiteindelijk zo verkeerd voelt?
Wat doet het ‘pijn’ wanneer
er wordt verwacht, dat men
zich voor de zoveelste keer
moet 'verontschuldigen’,
voor iets waar men niets,
maar dan ook niets
aan kan doen.
Wanneer waarnemingen in het hier-en-nu steeds onduidelijker worden, niet meer zijn wat deze lijken te zijn, ontstaat er steeds meer onduidelijkheid en een situatie van;
- Onveiligheid in de steeds toenemende onzekerheid.
- Hulpeloosheid omdat men niet in staat is het zelf te veranderen.
- Radeloosheid omdat er geen uitzicht meer is.
- Vastzitten met angst over de toekomst.
- Reddeloosheid omdat men al zoveel heeft geprobeerd en er (haast) niets is veranderd.
Deze gevoelens ontstaan vooral doordat er steeds weer opnieuw situaties in het hier-en-nu zijn die leiden tot triggers uit het verleden. Hierdoor ervaart men automatische, reflexmatige en vooral oncontroleerbare, negatieve reacties - reacties die leiden tot stressreacties in het lichaam en een continu energielek.
Reacties zijn niet verstandelijk te benaderen omdat deze al hebben plaatsgevonden voordat men zich het weer realiseert - men is dus altijd 'te laat'. Velen die ik in de praktijk zie hebben hierdoor thuis regelmatig pijnlijke en 'ongemakkelijke momenten' wanneer hun partner, kinderen en/of verdere familieleden zich toch blijven afvragen;
- Waarom men toch (en nog) steeds zo doet?
- Wat er toch met hen aan de hand is?
- Waarom men zo anders geworden is?
- Waarom men zich de volgende keer niet een beetje 'in kan houden' voordat men gaat reageren?
Deze ‘waarom vragen’ zijn helaas niet te beantwoorden voor mensen met Posttraumatische Stress Verschijnselen (PTSV). Ik schrijf hier bewust "PTSV", omdat ik veel liever een "V" van “verschijnselen” op het eind gebruik dan een "S" van “stoornis".
Deze vragen veroorzaken een toenemend isolement voor iemand met PTSV, omdat het zo voelt dat men door de meest belangrijke personen in hun leven zelfs (ook) niet meer begrepen lijken te worden.
Deze 'waarom vragen' veroorzaken een toenemend isolement voor iemand met PTSV, omdat het zo voelt dat men door de meest belangrijke personen in hun leven zelfs (ook) niet meer begrepen lijken te worden.
Iemand met PTSV is zeker niet ‘gestoord’ of ‘permanent kapot’, maar men is wel degelijk 'tijdelijk verwond' en hierdoor vooral ook gevoelsmatig beschadigd.
Mensen met PTSV willen deze ‘waarom vragen’ zeker zelf ook heel graag beantwoorden, maar men kan dit niet, omdat men niet de 'vinger kan leggen' op wat er met hen aan de hand is. Het is namelijk niet te bedenken en doordat hun altijd zo sterke gevoel sterk verminderd of zelfs 'weg' is, wordt men steeds minder zichzelf.
Ik heb eerder al gewezen op het feit dat het geen 'toeval’ is dat procentueel, juist de meer gevoelige mensen PTSV en Trauma verschijnselen krijgen. Mensen die wat men in de volksmond noemt "hooggevoelig" zijn. Alhoewel er wel degelijk een 'academisch' onderscheid te maken is tussen hooggevoeligheid en hoogsensitiviteit, spreek ik in de praktijk over hooggevoeligheid.
Hooggevoeligheid wordt vaak aangeduid met de afkorting "HSP", wat staat voor "Highly Sensitive People" - een categorisatie die als eerste door Elaine N. Aron gemaakt werd en uitvoerig in haar boeken beschreven is.
Ongeveer 20% van alle mensen zijn HSP (±80% dus niet!). Ook is er een specifieke groep te onderscheiden in deze 20% groep - dit is de groep "HSP-HSS", wat staat voor "High Sensation Seekers". Dit is een nog kleinere groep mensen - ongeveer 30% van de groep van mensen met HSP.
https://www.ptssvoorbij.nl/hooggevoeligheid-HSP-en-PTSS.
Het allermoeilijkste voor mensen met PTSV is dat zij hiervoor heel gevoelig en empathisch waren, haarfijn anderen en situaties konden aanvoelen, altijd klaar stonden om anderen te helpen, zelfredzaam waren en vooral ook meer dan goed konden nadenken.
Dit alles werkt met PTSV niet meer zo - niets lijkt meer te 'kloppen' en men kan dan ook niet verstandelijk begrijpen wat er toch met hen aan de hand is. Dit wordt niet veroorzaakt omdat er iets 'mis' is met hun verstand, maar juist omdat niets aan PTSV verstandelijk is.
Het oh zo populaire verstandelijk (cognitief) benaderen, trainen, omdenken, 'trucjes' aanleren etc. levert geen echte oplossingen bij PTSV - wel falen, veel teleurstelling, treurige situaties en steeds verergende klachten.
Hoe kan men aan anderen uitleggen, dat zowat
alles in het hier-en-nu verwarrend en anders
geworden is en dat men zichzelf, maar
ook anderen niet meer kan begrijpen?
Wanneer situaties in het hier-en-nu op een manier worden waargenomen die gelinkt is met destijds waargenomen bedreigende en onveilige situaties, dan is het "nu" - "nu" van "toen" geworden.
Triggers in het hier-en-nu activeren vastzittende reactie patronen, waardoor steeds een zelfde stressreactie wordt opgewekt die leidt tot de eerder genoemde automatische, reflexmatige, oncontroleerbare en ongewenste reacties. Oncontroleerbaar is met nadruk "oncontroleerbaar" en daar kan men dus niets aan doen, hoe graag iemand met PTSV dit verstandelijk zeker wel zou willen.
Hoe ga je dit na verloop van tijd en na de zoveelste keer, uitleggen aan je partner, kinderen en de verdere omgeving? Een taak die niet alleen onuitvoerbaar is, maar ook nog eens superbelastend is voor iemand met PTSV - die toch al een sterk negatieve energiebalans ervaart en 'genoeg heeft aan zichzelf'.
Iemand met PTSV heeft daarom altijd dringend deskundige, empathische en in PTSV en Trauma gespecialiseerde professionele ondersteuning nodig.
Continue doorlopende trauma’s bestaan niet, ook niet wanneer iemand PTSV heeft. Dit klinkt ongeloofwaardig, omdat er wel prikkels zijn (triggers) die de eerdergenoemde voortdurende stressreacties in het lichaam veroorzaken – waardoor het zeker wel zo lijkt alsof de trauma’s voortduren. https://www.ptssvoorbij.nl/de-ptss-flashback-infographic
Het klinkt voor velen vreemd, maar het oplossen van deze steeds weer optredende stressreacties ligt niet in het gericht zijn op datgene waar men belast door is door de PTSV. Dit is namelijk 'te laat', want het gaat om datgene, wat de trigger/aanleiding is van de ontstane belasting.
Door gebruik te maken van onderbouwde en vooruitstrevende interventies kunnen de aanleidingen (triggers) van de stressreacties waardoor men belast is opgelost worden. Wanneer deze triggers opgelost zijn - worden stapsgewijs de Posttraumatische Stress Verschijnselen opgelost.
Hierdoor ontstaat een moeiteloze overgang van een staat van "belast overleven" naar een staat van "leven met een goede kwaliteit van leven". Een leven waar men weer zichzelf kan zijn, men weer kan voelen, men weer kan verbinden met anderen en men vooral weer zelf de regie terug heeft gekregen over zijn/haar leven.
Men kan dan weer eigen keuzes maken - keuzes die echt bij hen passen - geen keuzes meer die beïnvloed en vertroebeld werden door het vermijden in het verleden ontstane ‘pijn’ en ‘onveiligheid’ en/of angst fantasieën voor de toekomst.
“Heling van trauma betekent niet dat een trauma nooit heeft bestaan. Zeer zeker niet - het betekent, dat in het hier-en-nu, het trauma niet langer
het leven beheerst, omdat door effectief
oplossen van de triggers - de stressreacties
niet meer kunnen ontstaan.”
Sleutelwoorden in een hersteltraject zijn "Tijdelijk" - "Balans" - "Transformatie". De situatie van PTSV is zelfs na lange tijd "tijdelijk", zodat opnieuw balans in het leven kan worden verkregen en men snel merkt dat er een situatie van positieve en continue verandering ontstaat, waardoor persoonlijke transformatie werkelijkheid wordt!
Herken jij jezelf of misschien een dierbare in dit artikel? Neem dan vrijblijvend en vertrouwelijk contact op voor een gratis kennismakingsgesprek.
Je kan ons het best bereiken door het invullen van het contactformulier.
Neem de regie over je gezondheid en je leven terug of geef het als cadeau aan een dierbare – en vergeet niet dat er ook voor jou of voor hen een effectief en passend PTSS en Trauma-hersteltraject is!
PTSS Voorbij Kennis Blog
